بریده‌هایی از کتاب بدون تو، ما هیچ هستیم

کشتی بزرگ آهسته حرکت می‌کند

یادتان باشد که شما برای دنیا یک نفر هستید، اما برای من تمام دنیا هستید.

در کشور آنها چیزی به اسم اثبات وجود نداشت - مگر اینکه می‌خواستند ثابت کنند رهبر کبیر به تنهایی صدها ترانهٔ اپرا نوشته، هزاران کتاب نوشته و کشور را به‌تنهایی نجات داده و هزاران کار معجزه‌آسای دیگر انجام داده است. کل سیستمشان این‌گونه طراحی شده بود که هیچ سؤالی نکنند و تفکر انتقادی را سرکوب می‌کرد.

از نظر من پیونگ‌یانگ اصلاً شهر قشنگی نبود، بلکه شهر دلگیر و یکنواختی بود، پر از ساختمان‌های سیمانی و مردمی که لباس‌های پاره بر تن داشتد و قحطی‌زده به‌نظر می‌رسیدند، اما ویژگی ظاهری پیونگ‌یانگ نبود که باعث می‌شد از نظر من زشت جلوه کند؛ بلکه حقیقت زندگی در آن بود. از نظر من پیونگ‌یانگ بدترین شهر جهان بود و هروقت از دور آن را می‌دیدم، در افق، بیرون از پنجرهٔ اتوبوس، احساس ناامیدی می‌کردم.

آنها گروهی رژه می‌رفتند و دربارهٔ جنگ آواز می‌خواندند. فرهنگشان پر بود از پیام‌های قتل اهالی کرهٔ جنوبی و آمریکایی‌ها و کارهای وحشتناک دیگر، و این‌طور به‌نظر می‌رسید که این پیام‌ها را بدون فکر بر زبان می‌آورند

رژیم کرهٔ شمالی به‌عمد با شهروندانش مثل کودک رفتار می‌کرد تا بی‌قدرت و درمانده بمانند و همیشه به دولت وابسته باشند.

می‌خواستم بفهمند که ما انتخاب‌هایی داریم، انتخاب‌های زیاد، و این گفتهٔ رهبرانشان که کشورشان آباد و قدرتمند است چیزی جز خواب‌وخیال نیست. آنها عقب بودند، خیلی عقب‌تر از تمام انسان‌های دیگر روی این کرهٔ زمین، و اگر واقعاً می‌خواستند به کشوری آباد و قدرتمند تبدیل شوند که چیزی بیش از آب‌معدنی تولید کند باید برمی‌خاستند.

ما چیزی را باور می‌کنیم که دوست داریم باور کنیم.

برای اولین‌بار در زندگی فهمیدم که فکر کردن خطر بزرگی برای زنده ماندن است.

مدام تکرار می‌کرد از تنهایی خودش راضی است؛ چون خدا برایش کافی‌ست.