بریده‌هایی از کتاب همنام گل های بهاری

هر چقدر می‌توانید پاکیزه باشید؛ زیرا یزدان، اسلام را بر پاکیزگی بنیان نهاد و جز انسان‌های پاکیزه، کسی به بهشت نمی‌رود

دهان‌های شما، راهی از راه‌های (گفت‌وگو با) پروردگار است؛ پس محبوب‌ترین دهان نزد آفریدگار، خوشبوترین دهان است؛ پس تا می‌توانید دهان‌هایتان را خوشبو کنید. (۹۴

انس گفته است: آفریدگار هر پیامبری فرستاد گل‌چهره بود و... پیامبر شما (حضرت محمد(ص)) خوش‌چهره‌ترین آنان بود.

زنی از قبیلهٔ مخزوم دزدی کرد. قریشیان به خاطر موقعیت بلند اجتماعی آن زن بیمناک شدند و می‌خواستند پیامبر از مجازات او چشم بپوشد. جز اسامه پسر زید، محبوب پیامبر، کسی جرئت نداشت این خواهش بی‌جا را با پیامبر بگوید. اسامه خواسته قریشیان دربارهٔ عفو آن زن را مطرح کرد. حضرت فرمود: آیا در حدی از حدود خداوند پادرمیانی می‌کنی؟ سپس برخاست و خطبه‌ای خواند. در آن سخنرانی فرمود: آنانی که پیش از شما نابود شدند، مردمانی بودند که مهترشان دست به سرقت می‌زد، رهایش می‌کردند؛ و اگر فرودستشان سارق بود، حد را در حقش اجرا می‌کردند.

روشش آن بود که چارپایان، اسلحه و چیزهایش را نامگذاری می‌کرد. نام پرچمش «عقاب» (۴۹۱) بود. شمشیر جنگی‌اش «ذوالفقار» نامیده می‌شد و شمشیرهای دیگرش «مَخْذَم»، «رسوب» و «قضیب» نام داشتند. غلاف شمشیرش به نقره آراسته بود. کمانش را «کتوم»، تیردانش را «کافور»، شتر ماده‌اش را «قَصواء» می‌نامید که به آن «عضباء» هم می‌گفتند. استرش «دُلدُل»، الاغش «یَعفور» و گوسفند شیردهش «عینه» نام داشت. اسبش را «مُرتَجَز»، گوسفند دیگرش را «برکه»، تازیانه‌اش را «ممشوق»، پرچم‌های دیگرش را «غبرا» و «حمد» و زرهش را «ذات‌الفضول» می‌نامید (این زره از سه دایرهٔ نقره تشکیل شده بود؛ یکی در جلو و دو تا در عقب).

چهار چیز از آداب پیامبران است: خوش‌بویی ... و (دوست داشتن) زنان

بر دستهٔ شمشیرش نوشته شده بود: «از کسی که بر تو ستم ورزید، بگذر.»

دوراندیشی، همزاد خِرَد است و او که «عقل کل» بود، دوراندیش‌ترین انسان‌ها بود. پیش از انجام هر کاری، پیامدهای آن را می‌سنجید و می‌فرمود: کسی که به فرجام‌ها بنگرد، از ناگواری‌ها در امان مانَد.

پوزش‌پذیری از ویژگی‌های ممتاز انسان بزرگ است و او چنین بود. فرمود: آیا به شما خبر دهم بدترینتان کدام است؟ گفتند: آری، ای پیامبر خدا! - کسی که از اشتباه در نمی‌گذرد، پوزش را نمی‌پذیرد و از لغزش چشم‌پوشی نمی‌کند. با همهٔ تشویق‌هایش به این که اگر کسی کار بدی کرد؛ حتماً پوزش بخواهد، باز برای حفظ کرامت انسانی دستور می‌فرمود: مبادا کاری کنی که ناگزیر باشی پوزش طلبی.

با فروش خانه و صَرف پول آن در کار دیگر مخالف بود و می‌فرمود: کسی که خانه‌ای بفروشد و با پول آن خانهٔ دیگری نخرد، برکت نیابد