بریده‌هایی از کتاب کفش باز

، صبح زود بیرون می‌رفتم تا نفر اول صف باشم؛ اما هیچ‌وقت هیچ صفی وجود نداشت. شهر گرفتار سرمایی بی‌سابقه بود. همه‌چیز در اختیار خودم بود.

کسی که کوه را تکان می‌دهد با سنگ‌های کوچک آغاز می‌کند

این حس دردناک در من وجود داشت که فرصت ما کوتاه است، کوتاه‌تر از آن‌چه تصور می‌کنیم. کوتاه مانند دویدن در صبحگاه. من می‌خواستم فرصت خودم را به شکلی بامعنی به‌سر ببرم. به شکلی هدفمند. خلاقانه. بااهمیت. بالاتر از همه… متفاوت. می‌خواستم نشانه‌ای از خود در دنیا به‌جا بگذارم.

به مردم نگو کارها را چگونه انجام دهند، تنها به آن‌ها بگو چه کار کنند و بعد از نتیجه‌ی کار شگفت‌زده خواهی شد.

کارتر باوجودآن‌که در دانشگاه ویلیام جول ستاره‌ی بسکتبال بود با اغلب ورزشکارها فرق داشت. عینک ضخیمی داشت و کتاب می‌خواند. کتاب‌های خوب می‌خواند. به‌آسانی می‌شد با او حرف زد و به‌راحتی می‌شد با او حرف نزد. هر دوی این‌ها ویژگی‌های مهمی برای یک دوست است

نوشتم: «بلندپروازانه‌ست؛ اما ارزش تلاش‌کردن رو داره.» این خط آخر را با ایمان کامل نوشتم. واقعاً ارزش تلاش‌کردن داشت.

کاری که باید بکنیم این است که کار کنیم و مطالعه کنیم، کار کنیم و مطالعه کنیم، تا هرجا ‌که می‌توانیم.

«تو خودتو توسط کسانی می‌سنجی که خودشون رو توسط تو می‌سنجن.»

جدای از بودن در صف مرگ، زندگی باشکوه است.

صبحگاه. من می‌خواستم فرصت خودم را به شکلی بامعنی به‌سر ببرم. به شکلی هدفمند. خلاقانه. بااهمیت. بالاتر از همه… متفاوت. می‌خواستم نشانه‌ای از خود در دنیا به‌جا بگذارم. می‌خواستم برنده باشم.