بریده‌هایی از کتاب کفش باز

آسان‌ترین راه برای آن‌که بفهمی واقعاً چه احساسی در مورد کسی داری این است که با او خداحافظی کنی.

یکی از درس‌هایی که از تمام این قهرمانان گرفته بودم، آن بود که آن‌ها هیچ‌کدام زیاد حرف نمی‌زدند. هیچ‌کدام وراج نبودند

قبل از دیگران، قبل از پرنده‌ها و قبل از خورشید از خواب بیدار شدم.

در ذهن انسان مبتدی خیلی چیزها امکان‌پذیر است، در ذهن انسان باتجربه اما اندکی.

هر دونده‌ای این‌را می‌داند. کیلومترها می‌دوی و می‌دوی، بدون آن‌که واقعاً دلیلش را بدانی. به خودت می‌گویی به‌خاطر هدفی این کار را می‌کنی یا دنبال جمعیتی هستی؛ اما دلیل حقیقی دویدن تو آن است که جایگزین آن، یعنی ایستادن تو را تا سرحد مرگ می‌ترساند.

به خودم گفتم: بگذار همه بگویند که ایده‌ات ابلهانه است… تو ادامه بده. نایست. حتا به ایستادن فکر هم نکن تا این‌که به آن‌جا برسی و فکرت را زیاد مشغول این نکن که "آن‌جا" کجاست. هرچه پیش آمد فقط نایست.

به دانشجویان می‌گویم، تنها کاری که باید بکنیم این است که کار کنیم و مطالعه کنیم، کار کنیم و مطالعه کنیم، تا هرجا ‌که می‌توانیم.

به مردان و زنان بیست‌وچند‌ساله خواهم گفت که به کار یا تخصص یا حتا یک حرفه قانع نشوند. به ندای‌شان گوش دهند. حتا اگر نمی‌دانند که مفهوم آن چیست، آن‌را دنبال کنند. اگر ندای‌تان را دنبال کنید، تحمل خستگی راحت‌تر خواهد شد، ناامیدی‌ها به محرک تبدیل می‌شوند و فرازها مثل ‌چیزی نخواهند بود که تا به ‌حال تجربه کرده‌اید.

آسان‌ترین راه برای آن‌که بفهمی واقعاً چه احساسی در مورد کسی داری این است که با او خداحافظی کنی.

چرا شروع‌کردن همیشه سخت است؟