نظرات کاربران درباره کتاب واقع‌نگری

ینی برداشت شما پس از مطالعه این کتاب این بود که نویسنده مدرسه رفتن رو نشانه خوشبختی میدونه؟ دوست عزیز خب واقعیت اینه که همین حق بدیهی در گذشته ای نه خیلی دور برای بسیاری از افراد به بهانه های مختلف در جاهای مختلف دنیا قابل دستیابی نبوده

این کتاب به خواننده القا میکنه در عین بدبختی چقدر خوشبختیم ما دقیقا در راستای سیاست حاکمان ‌مدسه رفتن فرزندان یه حق طبیعی وبدیهی شهروندان هر کشوری است.رفتن فرزندان به مدرسه در کشورها نشانه خوشبختی مردم نیست کتابی سطح پایین وغیر علمی

من همیشه میگم دنیا همیشه همین بوده ، چرا فکر میکنیم پدر بزرگهای ما بهتر زندگی میکردن. من کلا اهل شبکه های اجتماعی نیستم، همون قدری هم که بودمو به خاطر دنبال کردن اخبار کوید بود که کمترش کردم، الان واقعا با دور بودن از اخباری که به صحت اون واقف نبودم، حال بهتری دارم

منم از بریده کتاب های تو استفاده میکنم لطفا کتاب های میخونی به منم بگو

سلام بریده هات خیلی جالبه تصمیم گرفتم کتابایی ک تو انتخاب میکنی رو بخرم.مرسی ازت...🤠🤠🤠

جناب میثم لینک پادکست رو لطف میکنید به اشتراک بذارید ؟

«ااااستیییریییت» به قول آقا/خانم ترابی یعنی همون خیابان، و بخشی از اسامی خاص نیست که بگیم مترجم نباید معادل فارسیش رو بیاره! مثلا اگر خونه شما خیابان ریال باشه، وقتی میخوای آدرس خونتو به انگلیسی بنویسی میشه Rial Street، نه Rial Khiyaban! لطفا با سواد محدودتون انقدر حق به جانب کامنت نگذارین. معادل «خیابان دلار» بسیار ترجمه معقولی هست.

موضوعات مهمی رو در غالب مثال های مختلف و نمونه های آماری بررسی میکنه، مثل انواع بیماری ها، وضعیت فرزند آوری، شرایط محیط زیستی ، وضعیت گرسنگی جهانی. صحبتش جامعه جهانی به صورت کلی است، به بررسی کشور خودش که سوئد هست میپردازه و بسیاری از کشورهای آفریقایی

خیلی هم عالی به نظرتون میشه گفت سبک این کتاب چجوری هست آیا واقعا درک درستی نسبت به جامعه میده یا کدوم بخش براتون جالب بود؟

مادی*

بنظر من از نظر بعد معنوی هم جهان پیشرفت خوبی داشته. همین که شرایط طوری فراهم شده که انسان‌ها بیشتر به دنبال علایقشون برن و عشق و دوس داشتن به کار هم فراهم باشه خودش نشون دهنده پیشرفت بزرگیه. این یعنی در کشورهای توسعه یافته اونقدر همه پیشرفت کردن که میتونن به بعد معنوی مشاغل فکر نکنن و فقط سمت چیزی برن که دوسش دارن.

با نظر شما تا حدودی موافق هستم. من هم هنگام مطالعه این کتاب به این موضوع فکر کردم. اما خب کمی بیشتر که فکر کردم متوجه شدم که وضعیت سلامت روان هم در کشور ها به بُعد مادی گره خورده. تصور کنید شخصی در یک کشور پیشرفته ی سطح ۴ دچار افسردگی و اضطراب می شود. او با کمک خانواده اش که در وضعیت مالی خوبی قرار دارند و به انتخاب خودشان تنها دو فرزند دارند، به روانپزشک و روانشناس مراجعه می کند. خانواده هم به دلیل داشتن بیمه و منابع کافی هر کاری از دستشان بر بیاید برای فرزندشان انجام می دهند. فرد افسرده میتواند از متخصصان مختلف کمک بگیرد و سبک زندگی اش را تغییر دهد. او مطالعه میکند و درباره ی مشکلاتش اطلاعات به دست می آورد و تا حدودی این توانایی را دارد که وضعیت زندگی اش را تغییر دهد. همچنین جامعه شناسان و روانشناسان و نظریه پردازانی در این کشور ها تربیت شده اند که درباره مشکلاتی نظیر از بین رفتن اخلاق در جامعه یا بیشتر شدن افسردگی و... تحقیق میکنند و برایش به دنبال راه حل می گردند. حالا فردی را در یک کشور فقیر و محروم تصور کنید. خانواده ها روی تعداد فرزندانشان کنترلی ندارند. و سرمایه کافی برای تامین خوراک و بهداشت آنها را ندارند. همچنین این افراد در معرض خشونت و جنگ هستند و نمی توانند در برابر بلایای طبیعی نیز از خود محافظت کنند. و تعدادی از افراد خانواده شان را به دلیل بیماری و خشونت و زلزله و... از دست می دهند. مشخص است که آنها هم در این وضعیت حال روحی خوبی ندارند. وقتی کودکان در چنین شرایطی، بدون آموزش و پرورش و امنیت رشد کنند، به افراد خشن با مشکلات روحی بدل می شوند و اخلاق در جامعه روند نزولی خواهد داشت. اما چه کاری می توانند انجام دهند؟ خبری از انتخاب نیست. خبری از کمک تخصصی نیست. خبری از بیمه های سلامت نیست. خبری از تحقیقات و فرهنگ سازی نیست.آنها نمیتوانند برای زندگیشان تصمیم بگیرند. درست است که افسردگی و اضطراب در جوامع مصرفی امروز با شبکه های اجتماعی و فشار های روانی دنیای مدرن سر به فلک کشیده است. درست است که بسیاری از ارزش های اخلاقی در کشور های مدرن از بین می روند اما حداقل مردم میتوانند کمک بگیرند و افراد تحصیل کرده ی این جوامع همواره به دنبال بهبود این مشکلات هستند. آنها تلاش و تحقیق می کنند تا به هدفشان برسند. اما در کشور های فقیر و جنگ زده که علم و تخصص و امنیت وجود ندارد پیشرفتی نمی تواند صورت بگیرد. پس من اینگونه نتیجه میگیرم که گام اول برای بهتر کردن زندگی بشر ریشه کن کردن فقر و جنگ و خشونت و برقراری امنیت، توسعه ی اقتصادی، آموزش و پرورش تمام اقشار جامعه از جمله زنان و توسعه ی بهداشت و سلامت عمومی است تا بعدا امکان این وجود داشته باشد که به مشکلات احتمالی بعدی رسیدگی شود.