نظرات کاربران درباره کتاب می خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم

تا حالا بهترین کتابی هست که خوندم عالیه پیشنهاد میکنم حتما بخونید انگار رفتی پیش تراپیست مشکلاتتو میگی و مشاوره میگیری

کتاب نه داستانه نه کتاب روانشناسیه اسم کتاب بهت آگاهی میده که انگار قراره با کسی هم مسیر بشی ولی وقتی چند صفحه میخونی میبینی وسط یه گفت و گو گیر افتادی بله حر ف های خوبی میزنه ولی نه به درستی حرفا های روانشناسی نه به داستانی حرف کتاب داستان ها . خیلی صریح بخوام بگم قرمه سبزی که جا نیفتاده

توی زمینه‌ی کتابای خودیاری این سبک و قلم رو خیلی دوست داشتم👌🏻

این کتاب را به همه افراد توصیه میکنم؛در این کتاب مطالبی اومده که نشان می‌دهد مشکلاتی که با آنها درگیر هستیم،تنها مشکلات ما نیستند و در کنارش راه حل های بسیار خوبی بیان می‌کند.ویژگی های مثبت کتاب: ۱_در انتهای هر بخش،نویسنده به صورت خلاصه و زیبا توضیحاتی را از آن قسمت قبلی آورده است ۲_پی نوشت های انتهای کتاب بسیار جذاب هستند و خواندنی می باشند ۳_نویسنده افکار و نظرات لحظه ای خود را در قالب جملاتی در پرانتز بیان کرده است ۳دلیل برای خواندن کتاب: ۱)این کتاب اصلا کتاب زرد نیست! و در ژانر خودش بسیار موفق عمل کرده است ۲)صداقت نویسنده در بیان مطالب ستودنی هست ۳)نثر کتاب روان و شیوا است و قابلیت این را دارد که با هرکسی ارتباط بگیرد پیامی که از کتاب در ذهنم میسپرم《آگاه بودن از یک مشکل،قدم بزرگی در مسیر صحیحه.》 #چالش_کتابخوانی_۱۴۰۳

اینجور کتابا سلیقه ای هست ولی خب من کتاب روانشناسی در قالب داستان رو بیشتر می پسندم مثل این کتاب و به شدت با نویسنده کتاب همزاد پنداری کردم انگار داشت تک تک مشکلات و ضعف های من رو می شمرد.

“مطالعه نسخه چاپی” به شخصه دوستش نداشتم ، نمیگم حتما باید حرفای انگیزاننده داشته باشه اما باید هدف کتاب یه چیزی باشه دیگه! بنظر من با اینکه میشد جمله های خوبی تو کتاب پیدا کرد اما فوق العاده بی سر و ته بود. نه کتاب داستانه نه روانشناسی یعنی یه مشکلی که نویسنده داره رو مطرح میکنه ولی خب به هیچ جا نمیرسه فقط مشکلو داره تعریف میکنه برای من بیشتر شبیه گوش دادن غرغرهای یه نفر بود

#چالش_کتابخوانی_۱۴۰۳ یکی از نکاتی که از ابتدا تا پایان کتاب نظرمو جلب کرد صحبت‌های بی تعارف و غیر کلیشه‌ای نویسنده بود. در واقع سعی داشت خیلی بی پرده راجع به احساسات خودش حرف بزنه و به نظرم این موضوع توی کتاب خیلی قابل ستایشه و نشون میده شخصیت بک سهی واقعا قویه. من از کتاب‌های موفقیت و خودیاری خوشم نمیاد و «می‌خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم» دومین کتاب این سبکی بود که خوندم و صرفا هم به خاطر اسمش جذبش شدم اما با یکم ادامه دادن به شدت با شخصیت اصلی همزاد پنداری کردم. به علاوه اختلال‌های شخصیتی‌ای که در جریان کتاب توضیحاتی ازشون ارائه میشه به نظرم اطلاعات مفیدی رو بهتون میده. به هرحال نقاط مثبت این کتاب به نظرم غیر کلیشه‌ای بودنش، خودمونی و بی تعارف بودن نویسنده و ایجاد تنوع در سبک کتاب‌های موفقیت و خودیاریه. اگرچه ضعف‌هاش هم کم نیست. مثلا حداقل برای من ناراحت‌کننده بود که نویسنده هیچ راهی برای بهبودیش پیدا نکرد. از طرفی به نظرم مکالمات با روانکار گاهی خیلی غیر ضروری میشد که حوصلمو سر می‌برد و این متن مکالمه‌محور هم اواخر برام خسته‌کننده بود. البته باز هم میگم سبک جدید این کتاب ارزش خوندن بهش می‌بخشه. در رابطه با ترجمه (بنده واقعا تخصص ندارم در این حوزه و صرفا نظر شخصیم رو میگم) برخی جمله‌بندی‌ها به نظرم گنگ بود و می‌تونست بهتر ترجمه بشه. با همه این تفاسیر پیشنهاد میکنم اگه کتاب‌های خودیاری رو دوست دارید و به دنبال سبک جدید هستید تجربه این کتاب احتمالا براتون لذت بخش باشه. برعکس اگر به سمت کتاب‌های این شکلی نرفتید پیشنهاد میکنم یک فرصتی به این کتاب بدید. اگر مثل من کمی شبیه شخصیت اصلی باشید قطعا ترغیب می‌شید که کتاب رو بخونید و تموم کنید. از جایی که خیلی دوست دارم به کتاب‌هایی که خوندم امتیاز جداگانه بدم باید بگم که در اینجا امتیازم به «می‌خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم» 6 از 10 هستش :) .