بریده‌هایی از کتاب زنی در کیمونوی سفید

زمان هرگز برای کسی تبعیض قائل نمی‌شود. اهمیتی نمی‌دهد که ما شاد هستیم یا غمگین. نه از سرعت خود می‌کاهد نه به آن می‌افزاید. زمان ماهیتی خطی است که حتی در اوج درد و اندوه نیز روی خطی مستقیم حرکت می‌کند.

بردن مهم نیست، اینکه چگونه می‌بری مهم است.

ایتاداکیماسو - یعنی برای هرآنچه دارم سپاسگزارم -

‌«حقیقت چیست؟ جز داستانی که ما به خودمان می‌گوییم؟»‌

مادربزرگم همیشه می‌گوید روزهای خوب دوستی‌ها را عمیق‌تر می‌کند، اما روزهای بد دوستی‌ها را ثابت می‌کند.»

اما دوست دارم بدانی هرگز از دوست داشتنت لحظه‌ای پشیمان نبوده و نیستم

شادی و غم نمی‌گذرند. آنها روی تک‌تک سلول‌های ما می‌نشینند و به گوشت و پوست و استخوان ما تبدیل می‌شوند. آنها نمی‌گذرند، بلکه این ما هستیم که روی پنجه‌های نابرابر آنها می‌ایستیم و فقط سعی می‌کنیم تعادل خود را حفظ کنیم.

«قول می‌دهم که عاشقت باشم، قول می‌دهم که همیشه عاشقت باشم.»

اگر در زندگی من نباشی، دیگر اصلاً اسمش زندگی نخواهد بود

مادربزرگم همیشه می‌گوید روزهای خوب دوستی‌ها را عمیق‌تر می‌کند، اما روزهای بد دوستی‌ها را ثابت می‌کند.» هاتسو که بین من و جین نشسته، دستش را روی شانه‌هایمان می‌گذارد و می‌گوید: «پس ما بهترین دوست‌ها هستیم. سه میمون رفیق.» به یکدیگر لبخند می‌زنیم. اسم خودمان را سه میمون می‌گذاریم. هاتسو میمونی است که چشم‌هایش را می‌گیرد - زیرا زیاد غم دیده است. من میمونی هستم که گوش‌هایم را می‌گیرم، زیرا از صدای گریهٔ ارواح نوزادان روح‌زده شده‌ام و چیزی نمی‌شنوم. و جین هم میمونی است که دهانش را گرفته است، چون اغلب حرف نمی‌زند و ساکت است.