بریده‌هایی از کتاب وقتی دلی

علی بن ابوطالب، به چهره‌ی مصعب و لباس‌های پاره‌ی او ‌نگریست و گفت: «آفرین بر تو ای برادر فداکار، اینک هر کس به بدن لاغر و لباس وصله‌دار و نعلین کهنه‌ و سوراخ شده‌‌ات بنگرد،‌ نمی‌تواند باور کند که تو همان جوان اشراف‌زاده‌ی مکی هستی که تا قبل از مسلمان شدن، زیباترین لباس‌ها را می‌پوشیدی و بر بهترین مرکب‌ها سوار می‌شدی.»

کاروانیان بیشتر ‌ترسیدند. سه مردی که به مسلمانان متعرض شده بودند، بت کوچک را جلو خودشان ‌گذاشتند و دو زانو در برابر آن ‌نشستند و زمزمه ‌می‌کردند. چند تن دیگر از کاروانیان نیز به آنان پیوستند. عثمان به آنان رو کرد: «حال چه زمان این کج‌باوری‌هاست؟ از دست آن تکه چوب چه کاری برمی‌آید؟» مرد پیر ترسیده، گفت: «اگر راست می‌گویید، شما از خدای‌تان بخواهید که شر این راهزنان را از سر ما کم کند.» مصعب پاسخ داد: «اگرچه الله بر همه چیز تواناست، اما بندگانش را عقل داده تا با یاری جستن از آن و ایمان به قدرت خداوند، خود به چاره‌جویی بپردازند.»

«زن را نزد شوهر حسابی جداست.»

«گاه آشنایان، زهرشان بسیار کشنده‌تر از غریبه‌هاست.»

خداوند یگانه، در مصادره‌ی هیچ کس نیست. او خدای همه‌ی بندگان است و هیچ برتری‌ای میان آنان نمی‌بیند مگر تقوا.

مدتی است گويي مرضی در جانم افتاده که هیچ خوشیِ دنیا، از زر و زیور و لباس گرفته تا زن، شادم نمی‌کند. جعفر نیز لختي به آسمان نگریست. سپس با لبخند گفت: «اگر نظر مرا می‌خواهی و به حساب نصیحت پیران نمی‌گذاری، می‌گویم که این آغاز سلامت و عقل است.»

حمنه! هیچگاه اهل بیت را رها نکن که خیر دنیا و آخرت ما مسلمانان در همین است.»

پاکیزگی در فطرت آدمی‌ست و دین اسلام چیزی نيست جز بازگرداندن ما به فطرت‌مان

عمیر خشمگین از جا برخاست و به مصعب رو کرد: «به خاندان و نیاکان خود خیانت کرده‌ای پسر نمک‌نشناس؟!» مصعب مصمم گفت: «و به خود و آخرتم خدمت... محمد پیام‌آور دوستی و برابری‌ست.»

این جا باید محل دفن شهدای احد باشد. از پدرم شنیده بودم که رسول‌الله درباره‌ی ایشان گفته‌اند: ای مردم، آن‌ها را زیارت کنید، نزدشان بیایید و بر آن‌ها سلام کنید. به کسی که جان من در دست اوست سوگند که هرگز سلام نکند مسلمانی بر آن‌ها تا روز قیامت، مگر آن که جواب سلامش را می‌دهند.