بریده‌هایی از کتاب دختری که ماه را نوشید

«چون تو نمی‌بینیش دلیل نمی‌شه وجود نداشته باشه. بیشتر چیزای خارق‌العادهٔ دنیا نامرئی‌ان. اعتماد کردن به چیزای نامرئی تو رو قوی‌تر و شجاع‌تر می‌کنه. حالا می‌بینی.»

چون تو نمی‌بینیش دلیل نمی‌شه وجود نداشته باشه.

«چرا باید به دنیا اهمیت بدم؟ دنیا هیچ‌وقت به من اهمیت نداده. اگه من دلم بخواد بسوزونمش، می‌سوزونمش.»

وزن چیزهایی که از آن‌ها حرفی نمی‌زدند؛ بیشتر از آن‌هایی شد که حرفش را می‌زدند.

نگاهش طوری بود که به سیم‌های روح آدم دست می‌کشید و آن‌ها را به صدا درمی‌آورد؛ مثل نواختن یک چنگ.

پرسید: «درمون می‌شه؟» خواهر ایگناتیا خندید. «وای آنتین بامزه! هیچ درمونی واسه اندوه نیست.»

شاعر می‌گه: راه حقیقت در قلب رؤیاپرداز است.

«تو از آنچه فکر می‌کنی، خیلی بیشتری.»

به‌هرحال با محدود کردن خواسته‌های مردم می‌تونیم بهشون بگیم سرنوشت‌شون همین بوده. این واسه مردم یه هدیه‌س. یاد می‌گیرن هر حرکتی بی‌فایده‌س. هیچ هدیه‌ای بالاتر از این نیست.

واقعاً می‌خوای برات توضیح بدم؟ ترجیح می‌دم نگم. وای! ساکت! گریه نکن.