بریده‌هایی از کتاب عشق و ژلاتو

«خُب، نظرت درمورد فیلم چی بود؟» «بامزه بود... و درعین‌حال، غمگین.»

از آن دوست‌هایی بود که می‌دانستی احتمالاً لیاقتش را نداری.

«من بدترین آدمی‌ام که می‌تونی این رو ازش بپرسی. من عاشق شدم و توی همون حال موندم... ولی اگه از من می‌پرسی، ارزشش رو داره. زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه.»

بعداز آن نتوانستم از فکرکردن به او دست بردارم

«اگه می‌تونستی از هرچیزی توی دنیا عکس بگیری، اون چیز چی بود؟» قبل‌ازاینکه حتی به آن فکر کنم، گفتم: «امید.»

هر شروع جدیدی، از پایان یک شروع دیگر نشأت می‌گیرد.

من رازنگه‌دار خوبی نیستم و گویا همه می‌دانند عاشق شده‌ام.

زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه

بی‌دلیل نیست که به آن، افتادن در عشق می‌گویند؛ چون وقتی رُخ می‌دهد-وقتی واقعاً رُخ می‌دهد-دقیقاً همین حس افتادن را داری. هیچ کاری انجام نمی‌دهی یا سعی نمی‌کنی؛ فقط رها می‌کنی و امیدواری کسی آنجا باشد تا تو را بگیرد. درغیراین‌صورت، تو می‌مانی و چند کبودی نسبتاً بزرگ. به من اعتماد کنید؛ من این را کاملاً حس کردم.

خُب... بگذارید فقط این را بگویم که ندانستن سعادت است.