بریده‌هایی از کتاب امیلی در نیومون (کتاب اول)

نمی‌توانی خدا را دوست نداشته باشی. او خودِ دوست داشتن است.

از تدی پرسید: «چرا مادرت مرا دوست ندارد؟» تدی گفت: «چون من دوستت دارم. او هیچ‌کدام از چیزهایی را که من دوست دارم، دوست ندارد.

بدترین کار این است که کسی از خدا ایراد بگیرد.

«فکر نکنم نود سال بعد از مردنم کسی به یاد من بیفتد.»

باز هم طلوع خورشید و آواز پرنده‌ها و درخشش ستاره‌های سفید زیر نور ماه و زوزهٔ باد، ذوق‌زده‌اش می‌کرد و کم‌کم داشت به این باور می‌رسید که اینجا هم زندگی می‌تواند شگفت‌انگیز باشد؛ شگفت‌انگیز و پر هیجان!

نمی‌دانم بخشیدن مردم اصلاً فایده‌ای دارد یا نه. چرا، دارد. حداقل خیال خودت راحت می‌شود.

در بلر واتر شاعر خیلی کم است و مردم با خلق و خویشان آشنا نیستند. در ضمن آن‌قدر همه عادت کرده‌اند بی‌خود و بی‌جهت اعصاب خودشان را خرد کنند که وقتی یک بی‌خیال می‌بینند،‌ تعجب می‌کنند.»

می‌دانی چه چیزی تاریخ را می‌سازد؟ درد، شرم، خیانت، خون‌ریزی و دل‌شکستگی.

قوی و عاقل باش.

تا زمانی که به افسانه‌ها اعتقاد داشته باشی، نمی‌توانی پیر شوی.»