بریده‌هایی از کتاب نیروی طبیعت

به صدها چیز کوچکی فکر کرد که روی هم جمع و باعث شده بود اوضاع خراب شود. شاید می‌شد صدها چیز کوچک جمع شود تا اوضاع درست شود.

داشتن مهارتی که تقریباً از یادت رفته ممکنه از مهارت نداشتن هم بدتر باشه.

جیل با خود فکر کرد لبخند باعث شده قیافه‌اش تغییر کند. باید بیشتر این کار را بکند.

«و جول پسر احمقیه. نمی‌تونه این مسئله رو با عذرخواهی حل کنه. خیلی شبیه جوونی‌های دنیله؛ هر کاری دلش بخواد می‌کنه و هیچ وقت به بیشتر از یک ساعتِ آینده فکر نمی‌کنه. ولی بچه‌ها متوجه نمی‌شن، مگه نه؟ فقط توی لحظه زندگی می‌کنن. نمی‌دونن کاری که توی اون سن می‌کنن ممکنه تا سال‌ها بعد همراهشون باشه.»

«نمی‌دونم. هر چیزی سزاوار بخشیده شدن نیست.»

بعضی چیزها همیشه در یاد باقی می‌ماندند.

«فکر می‌کنم هیچ وقت نمی‌تونی دست‌کم بگیری که تا کجا ممکنه برای بچه‌ات پیش بری.»

هرچه جلوتر می‌رفت فقط آن یقه‌سفیدهای تروتمیز کثیف‌تر می‌شدند تا اینکه در آخر سرتاپایشان را کثافت برمی‌داشت. فالک از این مسئله متنفر بود. از هر چیز مرتبط به آن نفرت داشت. بیزار بود از اینکه مردها در دفاتر اعیانی‌شان قادر بودند کاملاً پایشان را از این مسئله بیرون بکشند و به خود بگویند که این فقط کمی حسابداری خلاقانه بود. از طوری که پاداش‌هایشان را خرج می‌کردند و عمارت می‌خریدند و ماشین‌هایشان را برق می‌انداختند و در کل این مدت تظاهر می‌کردند که نمی‌توانند حدس بزنند چه چیزی دارد در آن طرف ماجرا فاسد می‌شود. مواد مخدر. اسلحۀ غیرقانونی. استثمار کودکان. مدل‌های مختلفی داشت، ولی بهای همه‌شان بدبختی انسان بود.

ترس به آدم غالب می‌شه. باعث می‌شه دیگه سخت به چیزی که می‌بینی اعتماد کنی.

شاید می‌شد صدها چیز کوچک جمع شود تا اوضاع درست شود.