بریده‌هایی از کتاب کوکورو

کسی که به انسان‌ها عشق می‌ورزد و بدون عشق‌ورزیدن نمی‌تواند زنده باشد، اما ناتوان از پذیرشِ تمام و کمالِ عشق دیگران است؛ سنسی چنین آدمی بود.

تنهایی بهایی است که ما باید در ازای تولد و زندگی در دوران مدرن بپردازیم: دورانی آکنده از آزادی، خودبسندگی و منیّت

نخواست خوشبختی همسرش را تباه کند، پس دست به تباه‌کردن خود زد.

احتمالاً تو این را به پای تعهد و وظیفه‌شناسی‌ام می‌گذاری. من هم منکرش نمی‌شوم. همان طور که می‌دانی من زندگی‌ام را به انزوا گذرانده‌ام و چندان ارتباطی با جامعه نداشته‌ام، پس به چپ و راست و پس و پیش زندگی‌ام که نگاه کنی گوشه‌ای نیست که وظیفه به آن معنی که وظیفه باشد در آن ریشه دوانده باشد. اما این به آن معنا نیست که خودم در مقابل دیگران احساس تعهد نکنم. به‌عکس، فکر می‌کنم به‌خاطر حساسیت زیادم در این مورد است که چنین زندگیِ منفعلانه‌ای در پیش گرفته‌ام، چرا که توان تحمل دردسرهای وظایف و تعهدات معمول را ندارم.

به نظرم صرف‌نظر از اینکه آدم چه تصوری از عظمت در سر داشته باشد، مادامی که خودش انسان شایسته‌ای نباشد، موجودی بی‌فایده و به‌دردنخور است.

بی مقدمه پرسیدم: «واقعاً عشق جنایت است؟» سنسی گفت: «بله، قطعاً!» مثل قبل محکم و مطمئن. «چرا؟» «به‌زودی می‌فهمی. در واقع، خیلی پیشتر از این‌ها باید فهمیده باشی. الان مدتی است که قلبت برای عشق می‌تپد.» به قلبم رجوع کردم اما چیزی پیدا نکردم که مصداق تپیدن برای عشق باشد. «هرچه فکر می‌کنم کسی نیست که قلبم برای او بتپد. من چیزی را از شما پنهان نمی‌کنم، سنسی.» «اما می‌تپد. بی‌قراری‌ات هم برای همین است که کسی نیست. اگر بود، فکر می‌کنم آرام می‌گرفت و این‌قدر با بی‌قراری نمی‌تپید.»

به شکل معمول همهٔ آدم‌ها خوب‌اند _ دست‌کم معمولی‌اند. اینکه در یک لحظه به آدم‌های بد بدل می‌شوند ترسناک است. برای همین، همیشه باید مواظب بود و نباید غفلت کرد...»

انگار لایه‌ای چنان ضخیم از صمغ سیاه قلبش را پوشانده بود که حتی یک قطره از خون گرمی که از درون من می‌جوشید به قلب او نفوذ نکرده و قلبش بی‌تپش بود.

توانِ کلمات منحصر به ارتعاش هوا نیست؛ آن‌ها می‌توانند چیزهایی عظیم‌تر را به حرکت درآورند.

حتماً هنوز به یاد داری که روزی به تو گفتم گونه‌ای بشر به نام آدمِ بد در این جهان وجود ندارد. باید توجه داشت بیشترِ خوب‌ها هم، اگر موقعیتش پیش بیاید، ناگهان بد می‌شوند.