بریده‌هایی از کتاب کمی دیرتر

حضرت رو برای خودمون می‌خواهیم، نه خودمون رو برای حضرت. امام رو خرج خودمون می‌کنیم، نه خودمون رو خرج امام. به‌جای این‌که از خودمون برای امام مایه بگذاریم، پیوسته از حضرت مایه می‌گذاریم برای پیش‌برد کار خودمون. هرجا کم بیاریم، از امام هزینه می‌کنیم. انگار که نعوذبالله شأن امام، ماله‌کشیدن بر خرابکاری‌های ماست. اصلاً جایگاه فرمانده و سرباز، در ذهن و دلمون عوض شده. فکر می‌کنیم امام موظّفه از ما اطاعت کنه و ما رو به‌خواسته‌هامون برسونه ولی خودمون رو موظّف به اطاعت از امام نمی‌بینیم.

حرفی که بوی یأس می‌ده، نزن!

وقتی داشت از در می‌رفت بیرون، گفت: - الهی که اجرتو از آقا امام زمان بگیری ننه! من بی‌اختیار برگشتم طرف آقا. دیدم یه لبخند خوشگلی رو لباشون نشسته. دلم ضعف رفت. زیر لب گفتم: - گرفتم ننه! نقدتر از این نمی‌شد.

آه از این یوسف که من در پیرهن گم کرده‌ام

کسی‌که مدّعی پیروی از رسول اکرم، محمّد مصطفاست، از تعزیر دیگران خوشحال نمی‌شه. کسی‌که خودش‌رو شیعهٔ امیرالمؤمنین، علی مرتضی قلمداد می‌کنه، به کمتر از بهشت برای خلق خدا رضایت نمی‌ده.

این یک فرمول، یا قاعده یا سنّت الهیه که استمرار در ارتکاب گناه، عموماً توفیق توبه رو از انسان سلب می‌کنه.

یه‌عمره که دارم ناله‌شو سرمی‌دم. یه‌عمره که دارم تلواسه می‌زنم؛ یا حجّه‌ابن‌الحسن! عجّل علی ظهورک. ولی خداییش تعجیل در این حد رو هم دیگه پیش‌بینی نمی‌کردم.

«ما را با قواعد فضل و کرامتت بسنج نه با ترازوی عدل و عدالتت»

«چه مصیبت و درد و عذابی از این ألیم‌تر و جانسوزتر که تا چشم برزخی‌ات را باز می‌کنند، ببینی که همیان سفرت خالی است و هیچ راهی برای بازگشتن و توشه‌برداشتن نیست. ببینی که از اعمالت، خوب‌هایش، قابل ارائه و پذیرش نیست، چه رسد به آنچه گناه و لغزش و زشتی است.

مشکل ما، مشکل مشترک همهٔ این‌ما که دیدی، اینه که: حضرت رو برای خودمون می‌خواهیم، نه خودمون رو برای حضرت. امام رو خرج خودمون می‌کنیم، نه خودمون رو خرج امام. به‌جای این‌که از خودمون برای امام مایه بگذاریم، پیوسته از حضرت مایه می‌گذاریم