کتاب کدو قلقله زن

پیرزن: (با خود می‌خواند:) دُر و دُر و دُر دختـر اول دُر و گـوهـر دختر دوم شمس و قمر دختـر سـوم ماه مُنـوَر دردِ سه تاشون به جگر

آهـای کـدو قلـقله‌زن تو ندیدی یـه پیـرزن کدو: والله نـدیـدم پیـرزن بـالله نـدیـدم پیـرزن به سنگِ تَق تَق ندیدم به جوز لَق لَق ندیدم قِلم بده، وِلم بده، بذار برم.

گرگ: علیک سلام، گفتم داری می‌ری کجا؟ پیرزن: بنده‌ حقیر، کنیزِ فقیر، دارم می‌رم خونه دخترم، پلو بخورم، چلو بخورم، مرغ و فِسنجون بخورم، خورش مُتنجون بخورم، چاق بشم، چله بشم.

پیرزنِ قصه ما، دوید و دوید، به خونه‌اش رسید توی خونه‌اش، از پشت پنجره، خورشید و دید شاد شد و خندید. حالا نخند کی بخند.

گرگ: چـه رنـگ و رویـی داری آخ کـه چـه بــویـی داری بویِ خوشِ سیب و گلاب بـوی فسنـجـون و کبـاب بــوی تــنِ آدمـیـزاد دُنبـه و گـوشـتِ بـی‌حسـاب نه نمـی‌شه ازت گـذشـت می‌شکونمت هر چی که هست

پـرده قلـمکار بـه دیـوار پـرده نـگو نـقش و نگار قـالیـچه‌هـای رنـگارنـگ تبریزی و کاشی چه قشنگ نـقـل و نـبـات و بادومی کـاچـی و حـلـوا زعـفـرونی چـیـده بـودن قطار قطار تـو بـشـقـابـای بـی‌شـمـار چی بگم!... چی بود!...

دور اتـاق، تـرمـه و پشـتی بـی حسـاب بـالای اتــاق، قــاب بــزرگ وَاِن یــکـاد پیچیده بود توی اتاق بوی خوش عطر و گلاب سیـنی نـقره‌ای پـر از آیـنه و قـرآن، کاسه آب شمعدون و لاله روی رَف منقـل اسفنـد یـه طرف یـه چند تایی شاخه عود تا کور بشه چشم حسود