بریده‌هایی از کتاب دیانه؛ جلد اول

آدم با به زور جا کردن خودش تو دل دیگران فقط خودشو مچاله می‌کنه!

بی‌پناهی چقدر دردناکه؛ اینکه کسی رو نداشته باشی.

"خوبی کن حتی به اونی که بهت بدی کرده"

تو خوبی کن، اونکه فهمید، قدر میدونه. اونی که نفهمید، لابد از محبت چیزی سر در نمیاره.

میخوای ازدواج کنی؟ -پسر بدی نیست. -شرایطت چی؟ سرش رو انداخت پایین. -مامان با یکی از دکترهای آشناش صحبت کرده بود... عمل کردم! -ولی... . سکوت کردم. -میدونم اول زندگی یعنی خیانت اما دیانه من چطور بهش بگم که دوست پسرم گولم زد و بهم تجاوز کرد؟ اصلاً باور نمی کنن.

موهام رو جمع کردم و جلوی موهام رو کمی مووس زدم.

بی‌بی همیشه میگه تو خوبی کن، اونکه فهمید، قدر میدونه. اونی که نفهمید، لابد از محبت چیزی سر در نمیاره.

امیر علی ماشین و کنار خونهٔ خانوم جون نگهداشت. نگاهم به پرچم‌های سیاه و عکس‌های قدی احمدرضا افتاد. سریع از ماشین پیاده شدم. نگاهم رو به عکسهاش دوختم. باورم نمی شد. زدم تو صورتم. -خداااا... بگو این عکسها دروغه... خدایااااا احمدرضای من زنده است...

نگاهم به شلوار سورمه‌ای رنگی افتاد و تی‌شرت یقه هفت سرمه‌ای روشن با دستمال‌گردن. ست لباس رو برداشتم و روی تخت گذاشتم.

با صدای فریادهام همه از خونه بیرون اومدن. خاله با دیدنم بلند زد زیر گریه. -خاله وااای خاله... احمدرضای من کجاست؟ تو رو خدا من و ببرید پیشش، دارم سکته می‌کنم... تو رو خدا یکی یه چیزی بگه...