بریده‌هایی از کتاب دزد مو وزوزی و انسان فرهیخته

برای مادرم کنکور چیزی بود شبیه جذام. هیچ‌کس نباید به یک کنکوری نزدیک می‌شد و مریض را باید تا زمان امتحان توی اتاق قرنطینه می‌کردند.

توی شهرِ کوچکِ ما، رفتن پیش مشاور و روان‌شناس مرسوم نبود و ارزش هم نداشت آن‌همه پول بی‌زبان را بدهی که آخرش همهٔ تقصیرها را بیندازند گردن پدر و مادر.

تویی که خوانندهٔ حرفه‌ای هستی نباید فریبِ این سیاه‌بازی‌ها را بخوری. سریع از قسمت مقدمه رد شو و برو سراغ یکی از داستان‌ها.

انگار وقتی شبیه همه می‌شوی، دیده نمی‌شوی و دیگر مهم نیست برای این شبیه شدن چه‌قدر تلاش کرده‌ای.

«برای این‌که بتونی بقیه رو پاره کنی اول باید از خودت شروع کنی…»

آدم می‌تواند به چندش‌آورترین چیزها هم عادت کند، پس لازم است عادت‌هایش را مرور کند.

صندلیِ فایبرگلاس را جلو کشید و نشست روبه‌روم. «خب حالا بگو چه مرگته؟»

دنبال جای خلوتی می‌گشتم که بزنم زیر گریه

خانواده فقط به‌شان آب و کود داده بود که قد بکشند، مدرسه هم مغزشان را با کاه و یونجهٔ تِست و فرمول پُر کرده بود.

هر وقت داستان یا رمانی خواندی که مقدمه دارد، بدان نویسنده نتوانسته داستانِ خوبی بنویسد و تلاش می‌کند با آوردنِ توضیحاتی در مقدمه، اثر معمولی‌اش را شاهکار جا بزند.